feinheit - think thin

luna

mądrze piszesz, już Cię lubię

enola

fati

witaj

Gość

green · Gość

Zgadzam się z Tobą parpar tylko alby to było tłem musimy z tym walczyć. a żeby walczyć trzeba mieć naprawdę wielkie wsparcie i trzeba mieć kogoś/coś aby to robić bo wiem, że dla samej siebie praktycznie się nie da. Wiec szukajcie pomocy gdzie się da, ja właśnie tak robię i jest trochę mi łatwiej.

Gość

Ja nie byłam u lekarza jak narazie. Ale napewno się wybiorę.

Zdałam sobie na szczęście sprawę z tego, że moje niezadowolenie ze swojego ciała nie wynika z wagi. Od dawna siebie nie akceptuje i normalnej i chudej. To nie ma znaczenia. Schudłam i nic się nie zmieniło. I wiem, że gdybym chudła dalej byłoby jeszcze gorzej, więc nie schudnę. Nie jestem ani trochę szczęśliwsza, ważąc mniej, bo odcięłam się od świata. To do niczego nie prowadzi, chyba że do zguby..

A z tym, że mądrze piszesz, zgadzam się jak najbardziej. Wink

luna

PS. Kitty wybieraj sie jak najszybciej! :*

Gość

luna

green · Gość

Wiec widzimy, że jest potrzebny nam Ktoś dla kogo będzie warto się leczyć. Ja pierwszy raz widziałam jak mój tata płakał gdy szłam do szpitala i gdy widział jak nie mam siły iść do łazienki, lecz to mnie tak nie ruszało jak łzy mamy. Powiem szczerze, że niesamowicie bolały mnie jej łzy. Zawsze mi powtarzała żebym zaczęła się leczyć dla niej, bo wie, że dla siebie tego nie zrobię. I miała rację, tak dla siebie się nie da.
Chce Wam powiedzieć tez, że możliwość wygadania się jest bardzo potrzebna. Wczoraj spotkałam się z moją bardzo dobrą koleżanką, która oczywiście wie że choruje, ale nie do końca wie na czym to polega i jak to wygląda w rzeczywistości, że to nie jest nasz żaden wymysł tylko choroba psychiczna z którą się bardzo ciężko walczy a o wyjściu z tego to już nie wspomnę. Jeżeli da się z tego wyjść, bo zdania są podzielone na ten temat, ale ja uważam, że niestety nie da się wyleczyć tak w 100%.
Wiecie co mnie bardzo denerwuje... to, że coraz więcej dziewczyn traktuje anoreksje/bulimie jako sposób na schudnięcie. Nie wiedzą jaka to jest męczarnia psychiczna i się pakują w to bagno a potem są wielce nieszczęśliwe i płaczą bo nie dają sobie rady i nie wiedzą co robić. Takim osobą przydała by się jakaś terapia wstrząsowa, bo to nie jest sposób na życie. Takie naznaczanie się chorobą jakby to była jakaś chluba.

Gość

Hej! Zazdroszczę Ci takiej stabilizacji, ja miotam się jak idiotka między 47/48, a 52 kilogramami i odbijam od obu stron jak piłeczka kauczukowa, mogę bardzo długo nie jeść, a kiedy zaczyna mi brakować sił na podstawowe codzienne czynności, stwierdzam, że przecież brnę coraz głębiej w to bagno i rozpoczynam akcję "tycie". Kończy się to zawsze tak samo, nie mam zielonego pojęcia, co z tym zrobić.

green · Gość

Jeszcze kilka miesięcy temu też tak miałam. Ale jak wcześniej już pisałam właśnie patrze na to z drugiej tzn. po co mam chudnąć jak i tak zaraz przytyje. Wiem, że utrzymanie wagi jest trudniejsze niż ciągłe gubienie i nabieranie kilogramów, ale uwierzcie, że się da. Ja dużo ćwiczę wiec tych kcal potrzebuję jeszcze więcej. I jeżeli jestem głodna to staram się coś zjeść, ponieważ wiem, że czym bardziej będę głodna tym większa motywacja buduję się we mnie do niejedzenia. Na początku nieziemsko psychicznie się męczyłam, ale teraz już mam to wyćwiczone i wiem, że nie mogę sobie "sponsorować" głodówek bo znów wrócę do punktu wyjścia. A co robiłam jak zjadłam, nawet nie wielką ilość i miałam wyrzuty? ... porostu szukałam jakiegoś zajęcia. Najlepszym wyjściem z takiej sytuacji jest wyjście z domu chociażby na podwórko przed domem lub ławkę przed blokiem.

nervosa.

Masz aktywne konto, jakby co.