feinheit - think thin

niekompatybilna_ · Gość

Jestem kobietą. Mam 164 cm wzrostu. Ważyłam 77 kilogramów. Jestem piękna. Jestem otyła. Jestem nieszczęśliwa.

Mam 22 lata. Od lat walczę ze sobą. Od lat przegrywam z chorobą jaką jest naprzemienne tycie i odchudzanie. Napady obżarstwa, kompulsy, podjadanie, brak silnej woli.

Styczeń. Poprzedni rok był rokiem porażek, zawodów i niepokoju o utratę samej siebie.
Straciłam wszystko, a tak wiele mogłam zyskać.
Akceptację i radość z życia. Od wielu miesięcy nie czuję tego, ale nadal pamiętam.

Mam nadzieję, że znajdę kiedyś miejsce, gdzie ktoś zrozumie, czego poszukuję. Nie chcę być już z tym sama. Nie poszukuję powodów do tego by dalej chorować, czy wymyślać sobie nazwy i nowe sposoby na codzienną walkę. Od lat zmagam się z samą sobą i chcę się ze sobą pogodzić. Nie poszukuję sposobów na anoreksję, bulimię, nie jestem tu by propagować czy odwrotnie - napiętnować.

Jestem tu, bo znalazłam blog o dźwięcznej nazwie 'tik tak tik tak...', a brzmienie tego zegara przypomniało mi, że w każdej z opisanych tam chwil częściowo jestem zamknięta ja sama.

„Bodziec wewnętrzny, który każe się objadać, nie dotyczy tak naprawdę pożywienia, lecz głodu: głodu uczuć, głodu niezrealizowanych marzeń i niewyładowanej złości; głodu własnych, niezrealizowanych możliwości, które czekają na swoją szansę, jak otwierające dzioby ptasie pisklęta. Im bardziej od tego głodu uciekasz, tym większe jest niebezpieczeństwo, że Cię dopadnie i pożre, więc im bardziej uciekasz…tym bardziej się boisz. Musisz bowiem zmagać się w z problemami, które sama stworzyłaś podczas ucieczki: pięcioma, dziesięcioma czy piętnastoma kilogramami nadwagi(…). Okazuje się, że strach przed głodem jest gorszy niż sam głód”.

nervosa.

chyba znam ten blog Wink

witaj.

Gość

kto by go nie znał Wink

Dzień dobry

Gość

witaj

Gość

dzien dobry:)